Çocuk Olmak Mı ? Emin Misiniz?

Büyüklerin meşhur klişesidir “ Keşke çocuk olsam. ” cümlesi. Çocuklar içinse “ bebek ” kelimesi bir tür hakaret barındırır içinde. Hep büyümek arzusuyla yanarlar. Haksız da sayılmazlar. Daralttığımız dünyalarında, bu işten kurtulmanın tek yolu büyümektir çünkü. Hala çocuk olmanın güzel olduğunu düşünenlere bir hatırlatayım istedim hızla geçen o günleri.

Mesela yeniden çocuk olsak…

Hiç sevmediğimiz yemekleri seçme şansımız olmasa. Tabaktakini bitirmemizi isteseler bizden büyüklerimiz. Birbirine karıştırılmış yemekler zorla tıkılsa ağzımıza. Acıktığımıza, susadığımıza başkaları karar verse…

Merak etsek çekmeceleri. Açıp incelemek istediğimizde, büyük bir el bantla kapasa her yeri, parmağını sallayarak dokunmamamızı işaret ederek. Hatta şansımızı zorladığımızda elimize vursa, büyük olmaktan aldığı güçle…

Evde koşturmak istesek, alt katımızdaki komşular vurmaya başlasa duvara. Anne babamız kızsa, uslu uslu oturmamızı söyleyerek.

O zaman yatakta zıplayalım desek. Bu sefer daha da öfkelenseler.

Bari odamızda oynayalım diye çekilsek kenara. Odayı toplamazsak sokağa çıkmamıza izin vermeseler.

Çikolatayı bir öpücük karşılığında alsak.

Televizyon seyretmeyi birkaç saat uslu otururak kazansak.

Her şeyi bir büyük hızıyla yapmamız beklense

Yapmak istediğimiz şeyler “ Sen küçüksün. “ diye engellense

Kardeşimizle kavga ettiğimizde “ Sen büyüksün. ” sözünü söylemekten yorulmasa büyükler

Sevmediğimiz yerlere gitmeme şansımız olmasa.

Herkesle her şeyi paylaşmak zorunda kalsak.

Sarılmak istemediğimiz anlarda , “ O zaman kardeşini/ ablanı severim. ” dense

Elimizdeki oyuncağı alıp kendi torununa götüreceğini söylese hiç tanımadığımız amca ve teyzeler

Otobüste canımız sıkılsa, huzursuz olduğumuzu belli etsek “ Amca kızar. “ deseler

“ Beni kucağına alır mısın? “ dediğimizde “ Şimdi işim var. ” dese annemiz

Akşam özlemle beklediğimiz babamız işten geldiğinde, “ Oynayalım mı?” sorumuzu “ Kafam şişti bütün gün zaten. “ diye yanıtlasa

Ağladığımızda “ Gel sana şeker alalım dese. “ biri

Ya da “ Sus dedim, ağlama yoksa oyuncak almam “ dese anne babamız

Doya doya ağlayamasak

Sabah dokuzdan akşam üçe kadar aynı sırada sessizce kalmamızı istese öğretmenimiz. Ödev yapmadığımızda tahtada bekletse. Kafamıza vursa, anne babamıza şikayet etse

Yorgun argın geçen okul gününden sonra “ Dersini çalış. ” cümlesini belli aralıklarla tekrarlasa annemiz

Sürekli daha iyi olmak üzere yarıştırılsak

Ders çalışmak dışında yaptığımız her şey lüzumsuz görülse

Büyükler odada televizyon seyrederken bizim kitap okumamızı isteseler

Başkalarıyla rahatça kavga ederken onlar, biz arkadaşımızla biraz tartışsak hemen bir uzmana götürseler

Patrona kızıp vursa babamız

Babamıza, babaannemize kızıp bağırsa annemiz

Bağırmamamızı ya da vurmamamızı bağırarak ve vurarak anlatsalar

Bizi yanlarında olmamıza rağmen rahatça şikayet etseler başkalarına Memnuniyetsizliğimizi ifade edince ne kadar nankör olduğumuz hatırlatılsa

Sıkça “sus bakayım ” dense

Çocuk olduğumuz için anlamadığımızı düşünseler söyledikleri bahaneleri

Herkes rollerinden şikayetçiyken çocuk olmaktan mutlu olmamız beklense

Büyükler hiç hata yapmasa hep biz yapsak

yazının devamı için;

http://www.gazetevahdet.com/cocuk-olmak-mi-671yy.htm