Çocuklar Tepemize değil, Kalbimize Çıkarlar

Çocukların anne ve babasının göğsünden kalbini çıkarıp temizlediğine inanıyorum ben.Yeniden hatırlayın yavrularınızın elinize verildiği ilk dakikaları,yüzünüze baktıgınızda hissettiğiniz merhameti,nasıl yıkanmış ,kirlerinden arınmış hissediyor insan kendini değil mi?

Sonra çocuklarımız büyüdükçe korkularımızla yüzleşiyoruz?(Yüzleşmek bir adım tabi.Bazen bu yüzleşmelerden de kaçıyoruz) Pek çok şeyden korkuyoruz, ona zarar gelmesinden, kötü bir şey olmasından, başkasına zarar vermesinden, sözümüzü dinlememesinden,tepemize çıkmasından,asi ve kötü bir evlat olmasından...

***

Geçenlerde yolda giderken bir köpekle karşılaştım.Arkamdan gelir korkusuyla geriye dönüp ayağımı yere vurdum.Niyetim onu korkutup vazgeçirmekti.Bir an “Ne yapıyorsun sen Tuğba dedim? Köpekten korkuyorsun ve onu korkutarak korkunu bertaraf etmeye çalışıyorsun.” Sonra içimde bitmek bilmez meteforlar birden bunun çocukla kurdugumuz diyalogta da kendini gösterdiğini düşündürttü bana.Korkuyoruz çocuklarımızın tepemize çıkmasından ve korkutarak onları güçlü göstermeye çalışıyoruz kendimizi...Çocuk anne ve babasından,etrafı dağıtmaktan,soru sormaktan,yaramaz diye etiketlenmekkten korkusun ki biz kendi korkumuzu farketmeyelim istiyoruz.

***

“Çocuk kabul edilmiş bir duadır.”der Senai Demirci...İlla korkacaksak, kabul olunan duamızın ağırlığını taşıyamamaktan korkalım bence...Ancak o zaman çocuklarımızın tepemize değili kalbimize çıktıgını farkederiz...