İki Çocuk Tek Çocuktan İyidir

Çocukken tek çocuk olmanın çok güzel olduğunu düşünürdüm. Anneleri ve babaları tarafından çok sevilirlerdi ve bu sevgiyi başka bir kardeşle paylaşılmak zorunda değillerdi. Her dediği yapılan ,her söylediği dinlenen şanslı çocuklardı onlar benim gözümde...

İlk kızım dünyaya geldiğinde de insanın diğer çocuklarına haksızlık edebilecek kadar ilk çocuğu çok sevdiğini sandim. Yani hala ilk çocuk olmak gözümde diğerlerine göre daha şanslı bir durumdu. Nihayetinde anne ve babalığı ilk kez tattıran bu minik diğerlerine göre bir adım öndeydi bana göre...

İkinci çocuğuma hamileyken “ilki kadar çok sever miyim acaba?” diye kaygılandığımı hatırlıyorum. (ki yazmiştim bu kaygimi bir yazimda) Sonra geçen bir kaç ayda kıskançlık nöbetleri ,büyüğün onurunu korumak, küçüğü kollamak arasında kalinca çocuk sayisi arttikça denge kurmanin ne kadar önemli olduğunu anladim,zolandim da...

**

Hamileyken okuduğum bir kitapta “İkinci çocuğunuz doğduğunda , siz ilk çocuk üzerine yoğunlaşin.İkinci çocuğa annesi ve babasi dışında bir de ablasının-abisinin sevgisi eklenecek çünkü “ mealinde bir yazi okumuştum. En başından beri bu öneriye uymaya gayret ettim.Şimdi geçen 5,5 aylik sürede bunun ne kadar doğru olduğunu anlıyorum.

Artık ilk ve tek çocuk olmak gözümde daha zor bir yerde. Düşünsenize ilk çocuk etrafinda hep büyüklerle örülü bir dünyaya gözlerini açiyor. Arkadaşları da hep bu büyük insanlar arasinda. Üstelik yoğun bir yalnızlık duygusu var tek olma halinde.

Şimdi ikinci kızıma bakiyorum da; en başından beri ona çocukça yaklaşan bir ablası oldu. Kıskansa da , sevse de , onunla oynasa da onu anlayabilecek biri var.Bu hem onu diğer insanlara karşi daha güvenli biri yaptı hem de daha güleryüzlü.Ablasinin onunla oynamasına bayildiği, attığı kahkahalardan belli oluyor.

**

Artık eminim ki; tek çocuk büyütmek iki çocuktan daha zor .Çünkü çocuk büyüdükçe onun annesi/babasi olmak dışında kardeşi, oyun arkadaşı gibi rollerde de olmanız lazım.Bu da epeyce zorluyor insanı.Ki sonrasinda “git kendin oyna, yeter artık “ cümlelerini duymaya başliyor yalnız kalan çocuk.Bir çocuğun enerjisine ancak başka bir çocuk yetişebiliyor nihayetinde.

**

Psikolog bir arkadaşım “Bir annenin çocuğuna verebileceği en güzel hediye kardeştir ” demişti.Başka bir arkadaşim da bir hocasindan “Annenin sevgisi o kadar yoğun olur ki,tek çocuk bu sevgiden boğulur.Mutlaka birden çok çocuğu olmalı bir annenin” lafını duyduğunu söylemişti..Haklılarmiş hakikaten.İnsan anne kalbinin büyüklüğünü ikinci çocuktan sonra daha net farkediyor.

Hele babalarda annelere hayatı kolaylaştırırsa, evler çocuk sesleriyle cennet bahçesi gibi olur . Yeter ki onların çocuk kalmalarına, günlük stresler arasında bu seslerin kaybolmamasına dikkat edelim . Bu güzelliklerin emanetçisi olarak bizi seçen Rabbimize de şükrümüzü böyle yerine getiririz belki de...

tugbaakbeyinan@gmail.com