Annenin Yükü

"Evde kötü polis olmaktan o kadar çok yoruldum ki anlatmam "

Bir arkadaşımın sessiz çığlığı ve tükenmişlik haline şahit oldum yakın zamanda.

Bu çaresizlik durumunu yaşayan nice anneler var günümüzde acaba?

Çok yıpratıcı bir süreç aslında.

Çünkü yanlışlıkları ifade ederken ayrı bir zorluk, sonrasında kötü polis pozisyonunda kalmak ayrı zor.

Biz kadınlar onca yükü yüklendik az geldi, olsa gerek.

Evde sıkıntılı mevzuları da üstlendik. Ondan sonra da işin içinden çıkamaz olduk sanırım.

Her şeyin kontrolü elimizde olsun derken ruhumuza ve bedenimize çok mu baskı yaptık?

Yoksa beyler sorumluluk kısmında bizleri çok mu yalnız bıraktılar?

Yarım kalan işler, evin yükü, çocukların yetişmesindeki ciddi sorumluluk ve daha nice yapılması mecburi görevler...

Ve paylaşım noktasında ihalenin biz kadınlarda kalması mı?

Erkekler kolayı mı tercih ediyor acaba?

"Hazır yapan hakkını veren biri var niye kötü polis durumuna düşeyim ki "

Evde mecburen ebeveyn olarak birinin CIS sözcükleri kurması gerekiyor.

Bunu da anne üstleniyor otomatik olarak.

Ya tüm bu sorulara cevap olarak;

"Hallederiz deyip erteleyen" veya "uyarıyorum sen duymadın aslında" deyip kaçamak cevap veren bir eşin olunca her yükü omuzluyorsun çaresiz" diyen kadınlar.

Bu durumda çocuğun gözünde iyi polis baba, kötü polis anne oluyor.

Bir de baba "annen öyle istiyor, mecburuz yapmaya "cümlesini sık sık ifade ediyorsa çocuğun gözünde evdeki mağdur sayısına kendi ile birlikte bir de babası ekleniyor.

Anneye karşı müttefik birlik işbaşında. Hayırlı uğurlu olsun. Anne dışlanmış; onca emek, kaygı çaba ve psikolojik baskı ile başbaşa.

Evdeki kurallarda biz ile başlayan cümleler...
" Bu kararı annen ve baban olarak birlikte aldık."
"Böyle olması senin için daha iyi, olumlu ve uygun olacak."
vurgusu hem çocuğa biz olma duygusunu öğretecek hem de annenin yükünü paylaşmış olacak baba, hayat yoldaşının.
BU KADAR ZOR MU ?