Neyi Seviyorum?

"Kendi çocugunu seven nefsini sever, başkasının çocugunu seven Allah'ı..."

Pedagog Adem Güneş'in radyo programlarından birinde duymuştum bu sözü. Zamane çocuklarının daha şımarık bulunması, annelerin tavırlarının eleştirilmesi önceliğimiz "nefsimiz "mi yoksa "çocuklar" mı sorusunun sorulmamasından sanırım.

Yani;

 

-Diğer çocuklar çocuğumun canını yaktığında aslan gibi kükreyip, can acıtan benim çocuğum olduğunda savunma mekanizmalarına başvuruyorsam.

-Hatta "sen de ona vur" diyorsam

-Diğer çocukların ağlamasına duyarsızsam

-Yetimlerin başını okşamıyorsam

-Ben çocuğuma oldukça yüksek tonla bağırırken , başkalarının "öteye git" demesine içerliyorsam

-"Sözümün dinlenmesi" en büyük idealimse

-Kendi hayal kırıklıklarımla ,çocuğumun duygularını karıştırıyorsam

-Parkta diğer çocukları kenara çekip kendi çocuğuma öncelik tanıyorsam

- Çocuk sesleri iç dünyamda çalkantılara sebepse

- Etrafımdaki çocuklara da model olmayı önemsemiyor, onlara özenli davranmıyorsam.

- Çocuklarımın yanında başkalarını eleştirmekten,başka çocuklara kusur bulmaktan geri durmuyorsam

bir yerlerde yanlış giden bir şeyler var demektir.Durmalı ve düşünmeli...

Çünkü en az kendi çocuklarımız kadar başka çocuklardan ,onların nazik ruhlarından ve kalplerinden de sorumluyuz.

**

Bir gün markete gitmem gerekti. Çocukta evde olunca aceleyle hareket edip kasaya vardım. Önümde yanında dokuz on yaşlarında bir kız çocuğu olan hanım vardı.Ben telaşla aldığım şeyi o hanımın yumurtasının üzerine koymuşum. Sert bir şekilde uyardı beni, Özür dilememe rağmen söylenmeye devam etti.

Yumurtasının kırılmasını insan kalbinin kırılmasına tercih eden bir anne ,çocuğuna saygıyı ve hoşgörüyü bu davranışından sonra yalnızca cümlelerle öğretemez ki...

**

Anneliğin insana çok şey kazandırdığını düşünüyorum. İnsanın bütün rollerini ve ilişkilerini değiştiren bir gücü var hem de Yalnızca kendine ait olanla değil, "öteki" ile ilişkilerimize de yansımıyorsa bu değişim o zaman adım atılamamıştır gibi geliyor bana. Zira çocuklar sadece onlarla kurduğumuz diyalogtan değil , babalarıyla, komşularla, dışardakı insanlarla da kurduğumuz diyalogtan etkilenirler.

Bu sebeple "bu çocuk neden böyle oldu " diye sormak yerine? Ben neyi seviyorum diye sormalı önce insan kendine...

Nefsini mi? Allah'ı mı?

tugbaakbeyinan@gmail.com