Sokaktaki Çocukların Annesi

Kendimi tanıttım.

"Bende yetiştirme yurdunda büyümüş biriyim ve sizlerle sohbet etmeyi seviyorum" dedim.

Gözlerinde hafif bir acıma belirdi.

"Benim annem yoktu ama sen varsın. Neden kızın saçını tarayıp, burnunu silmedin ki? Vallahi temiz olsa yine para veririz yeter ki az ilgilen çocuklarla" dedim.

"Haklısınız" dedi. (Çok hastalanıyorlarmış)

"Bu arada kaşların benimkinden güzel, kim aldı?" dedim "Eltim aldı" dedi. "Eltin çok marifetiymiş" dedim, gülümsedik.

"Bu oğlanı (kucağındaki bebek oğlandı) bu soğukta niye yanında gezdiriyon?" dedim.

"Bakacak kimse yok" dedi. (Aile Bakanlığı çalışan annelere kreş yardımı yapıyor diyemedim...)

"Hafta da 4 gün çıkıyom hafta sonu soğuk olacakmış çıkmam 4 gün bize yetiyor" dedi.

Akşamları da 6 gibi kalkıyorlarmış o da iyi bir şey ayaza kalmıyorlar.

Yani onlar da kendilerince bir annelik iç güdüsüne sahipler...

Küçük kıza döndüm "Pembe çizmelerin çok güzel bak benim spor ayakkabım çok eskidi" dedim. Hemen ayaklarını sakladı.

Kadınla biraz daha konuştuk dedim ki:

"Kızların da böyle senin gibi yol köşelerin de mi oturacak?"

"Hayır sokakta çalıştırmayacak biriyle evlendireceğim" dedi.

"Babaları ne iş yapıyor" dedim. "Kağıt topluyorlar" dedi."Kaç kardeşsiniz, herkes mi oturuyor böyle" dedim.

"He.Bizim çevre genelde kağıt toplar, oturur" dedi.

Bu soruları sorarken yanında oturdum, tepesinden bakmadım.

O çocukları topluma kazandıracak bir sistem yok maalesef.

Sokaklarda onları ve annelerini, babalarını kuzenlerini görmeye devam edeceğiz.

Minik kıza" Beni bir daha görürsen hatırlar mısın" dedim. "Evet" dedi.

"İyi beni unutma. Buradan dalgın geçer de seni görmezsem önüme atla. Çocukların gözlerinin içine bakmayı ve sendeki şu gülüşü görmeyi çok seviyorum" dedim.

http://www.cocukaile.net/sokaktaki-yavrular/