Sevildiğimi Hissetmiyorum

Bir Havva Diyor ki...

Bu mevzuyu yazıp yazmamakta çok kararsız kaldım. Ama istişare edebilecek kimsem olmadığı için-etrafımdakilerin beni önyargısız olarak anlayabileceklerine inanmadığımdan- konuyu burada sizinle istişare etmek istedim.

Ben 15 yıllık evli bir bayan, dört çocuk annesiyim. Eşime aşık olarak evlenmedim ama zamanla seveceğimi düşündüm, nitekim sevdim de. Aslında belki de bu duygu sevgi değil de şefkat, merhamet gibi daha nötr duygulardı, çünkü 15 sene sonra şu an içinde bulunduğum duygusal durumu sevgi, aşk ile açıklayamıyorum.

Eşim kesinlikle kötü bir insan değil, hatta etrafına karşı duyarlı, bol sadaka veren, ezilmişi yoksulu kollamaya çalışan biri..Evinin ihtiyaçlarını karşılayan, çocuklarına vakit ayırmaya çalışan biri. Cinsel yaşamımızda da sorun yok. Ama nedense kendimi duygusal olarak çok boş hissediyorum, kendimi kadın gibi hissedemiyorum.

Eşim tarafından değer verildiğini hissedemiyorum, bu konuyu kendisine açtığımda "seni sevmesem, sana değer vermesem bir gün bile seninle yaşamam" diyor hep.

Aslında beni kendisinden soğutan şeylerin başında çok eleştirel olması geliyor. Anneliğimi eleştirir, ev kadınlığımı eleştirir, mesleğimi yapışımı eleştirir – bu arada eşim de ben de farklı alanlarda fakat toplumda hatırı sayılır mesleklere sahibiz-, şimdiye kadar , 15 senedir, gözlerimin içine bakıp, yaptığım şeyden memnun olduğunu, sözleriyle değil gözleriyle dahi hissettirdiğini hatırlamıyorum.

Belki sitede birçok kişinin okuduğumuz, anlatılan sorunlarının yanında benimki çok basit kalıyor ama işte herkes de kendi hayatının zorluklarını yaşıyor. Bu durum bende çok büyük bir duygusal boşluk oluşturuyor, kendimi yalnız hissediyorum, sevildiğimi, değer verildiğimi- karşı cins tarafından, tabii ki de benim durumumda eşimden, hissetmek istiyorum.

Artık bu durum beni oldukça üzüyor, hatta boşanmayı bile düşünüyorum. Boşanmayı istediğimi henüz kendisine açmadım, nasıl açacağımı da bilmiyorum, üzüleceğini biliyorum ve bu da beni üzecek..Bir taraftan çocuklar var, düşündükçe yoruluyorum.

Suzan