Üç Soru/n

Dinlediğim annelerden, okuduğum kitaplardan, programlardan, gözlemlerimden anladığım o ki; psikoloji bilimi varlığını üç şeye borçlu... Ancak üç şeye cevap verdiği takdirde mutlu hissettirebiliyor annelere kendilerini... Anneler de bu üç şey üzerinden değerlendiriyor anneliklerini ve çocuklarının durumunu. Nedir o üç şey;

İlki beslenme... Anne sütü yerini ek gıdalara bırakmaya başladığında-hatta bazen doğduğunda-başlar bu mücadele.Etraftan söylenen “bu çocuk niye bu kadar zayıf”soruları daha da pekiştirir bu kaygıları. Hatta loğusalığın en katmerli zamanlarında “yoksa çocuğu aç bırakıp sen mi yemek yiyorsun”şakası yok mu diyecek bir şey bulamadım hala bulamıyorum!

Biz hanımlar nasıl oluyor da çocukta kiloyu bu kadar çok severken birden kim ne kadar kilo alıp vermiş radarı haline dönüşüyoruz anlamayamıyorum. Anladığım o ki; çocukta kilo, büyükte zayıflık seven ve doğduğumuz andan itibaren bunun üzerine cümle kurmaktan yorulmayan müstesna şahsiyetleriz.

İkincisi de düzen... Sırf bu yüzden çocuktan beklentilerimiz o kadar yükseğe çıkıyor ki bazen ufacık çocukların oyuncakla oynayıp tekrar yerine koymasını filan bekleyebiliyoruz. Oysa pek çok anne evlenene kadar annesinin ona hiç iş yaptırmadığını ballandıra ballandıra anlatır. Dolayısıyla olan da büyüyüp kendi düzenini kuracağı günü bekleyen zavallı çocuklara olur.

Oysa bazen iç düzeni dağınık oldugu için dağınık olabiliyormuş pek çok çocuk. Bolca suçlamadan önce aynaya bakmak gerek.

Üçüncüsü de okul başarısı...Eğitimli,eğitimsiz farketmiyor tüm annelerde görebiliyorum sınav ve okul stresini. Çocuklarıyla kurduğu diyaloglarda çoğul konuşan annelere bile rastlamak bunun sonucu pek tabi... Sürekli çocuğa “hadi sen ders çalış” diyenler büyük olmanın ne kadar zor olduğunu doğru anlattıklarını filan mı düşünüyorlar acaba? Ya da ders çalışmak dünyanın en mutluluk veren şeyi de biz mi bilmiyoruz!

Kendisinden düzen -en azından büyük çaplı-ve okulda başarı beklediğim bir çocuğum yok kabul... Ama ben de çocuk oldum ve tüm söylenenlerin beni nasıl büyümek ve kendi başının çaresine bakmak için yanıp tutuşturan biri yaptıgını hatırlıyorum. İnşallah uzun seneler unutmam da...

Bir de annelerin beklentilerini azımsamak için yazmadım tüm bunları. Sadece şunu öğrenmeye çalışıyorum; tüm beklentilerimize rağmen zayıf,düzensiz ve derslerinde başarısız çocukların anneleri olsak daha az mı seveceğiz çocuklarımızı? Niye hep bu üç soru/n?

tugbaakbeyinan@gmail.com